Η λεβάντα στην αρχαία Ελλάδα
Η λεβάντα, γνωστή στη σύγχρονη Ελλάδα και ως Λαμπρή ή Χαμολίβανο, ήταν διαδεδομένη από την αρχαιότητα.
Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τη λεβάντα για να αρωματίζουν το νερό των λουτρών τους, αλλά και για την παρασκευή αρωματικών σαπουνιών και ηρεμιστικών βάλσαμων.
Σύμφωνα με αναφορές, οι εταίρες χρησιμοποιούσαν αιθέριο έλαιο λεβάντα για να αρωματίζουν την αναπνοή τους.
Επίσης, οι παρθένες κοπέλες που θυσιάζονταν στους θεούς, ήταν στολισμένες με άνθη από λεβάντα.
Οι Αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τη λεβάντα για ιατρικούς σκοπούς.
Αναφορές για τις θεραπευτικές ιδιότητες και χρήσεις της λεβάντας, υπάρχουν, επίσης, από τον δεύτερο σπουδαιότερο ιατρό της Αρχαιότητας μετά τον Ιπποκράτη, τον Γαληνό, το γιατρό Θεόφραστο (3ος αιώνας π.Χ.) και τον φιλόσοφο Διογένη (4ος αιώνας π.Χ.).
Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τη λεβάντα για να αρωματίζουν το νερό των λουτρών τους, αλλά και για την παρασκευή αρωματικών σαπουνιών και ηρεμιστικών βάλσαμων.
Σύμφωνα με αναφορές, οι εταίρες χρησιμοποιούσαν αιθέριο έλαιο λεβάντα για να αρωματίζουν την αναπνοή τους.
Επίσης, οι παρθένες κοπέλες που θυσιάζονταν στους θεούς, ήταν στολισμένες με άνθη από λεβάντα.
Οι Αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τη λεβάντα για ιατρικούς σκοπούς.
Αναφορές για τις θεραπευτικές ιδιότητες και χρήσεις της λεβάντας, υπάρχουν, επίσης, από τον δεύτερο σπουδαιότερο ιατρό της Αρχαιότητας μετά τον Ιπποκράτη, τον Γαληνό, το γιατρό Θεόφραστο (3ος αιώνας π.Χ.) και τον φιλόσοφο Διογένη (4ος αιώνας π.Χ.).
Από το ΔιογένηΟ Διογένης αναφέρει ότι, σε αντίθεση με τους Αιγύπτιους που άλειφαν με λεβάντα το κεφάλι τους, ο ίδιος άλειβε με λεβάντα τα πόδια του. Με τον τρόπο αυτό το άρωμα λεβάντας ανέβαινε σε όλο το σώμα του.
|
και το Διοσκουρίδη
Ο Διοσκουρίδης ο Αναζαρβέας (1ος μ.Χ. αιώνας) στο διάσημο του σύγραμμα De Materia Medica αναφέρει πως η κατανάλωση λεβάντας βοηθάει στην ανακούφιση από τη δυσπεψία, τους πονοκεφάλους και τον ερεθισμό του λαιμού.
Επίσης, τη θεωρούσε κατάλληλη για εξωτερική χρήση ως προς τον καθαρισμό πληγών και την ανακούφιση από καψίματα και δερματικές παθήσεις. Ως προς το είδος Lavandula Stoechas αναφέρει: «… γεννάται εν τοις κατά Γαλάτιαν νήσοις αντίκρυ Μασσαλίας, καλούμενας Στοίχασιν, όθεν και την επωνυμίαν έσχηκεν». Αναφέρει δε ότι με τη λεβάντα έφτιαχναν ένα κρασί τον «στοιχαδίτης οίνος» και το «στοιχαδικό ξύδι» τα οποία τα χρησιμοποιούσε στην επιληψία αλλά και για την ψύξη των πλευρών και των νεύρων. Επιπλέον συνιστούσε τη λεβάντα για πόνους του θώρακα. Τη λεβάντα χρησιμοποίησαν μετά τους αρχαίους Έλληνες και οι Ρωμαίοι. Οι στρατιώτες κουβαλούσαν μαζί τους λεβάντα στις εκστρατείες για να περιποιούνται τραύματα. Επίσης, την άπλωναν σε δωμάτια ασθενών για να «καθαρίζουν» τον αέρα. |
Στους μοναχούς το Μεσαίωνα
Η λεβάντα «ξεχάστηκε» για αιώνες αλλά έκανε την εμφάνιση της ξανά στα μέσα του Μεσαίωνα. Μοναχοί την καλλιέργησαν σε μοναστήρια και αξιοποίησαν τις ιδιότητες της, για να φτάσουμε τον περασμένο αιώνα όταν αξιοποιήθηκε στην αρωματοθεραπεία, ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αλλεπάλληλες κλινικές μελέτες που αποδεικνύουν και ιατρικά τις θεραπευτικές της χρήσεις.
|
